“ยัยดาราอาบน้ำโชว์ยังไม่อุจาดเท่า ลิซ่าเต้นท่าหมาร่วมรัก”
“ดาราที่เรารัก ถ้าทำไม่เหมาะในที่สาธารณะ ต้องเตือนได้ อย่ายึดตัวบุคคล ต้องยืนยันในหลักการครับ ขอให้ทุกท่านมีสุขสวัสดิ์”
“ลิซ่าควรออกมาขอโทษสังคม และเลิกเต้นท่าหมาอีกนะครับ (ดูคลิป)”
นี่..เป็นข้อความที่ ดร.โสภณ พรโชคชัย โพสต์ ซึ่งถ้าเป็นคำพูด ก็ต้องบอกว่า นี่คือ “ปากดอกเตอร์” ที่แกว่งใส่แรปเปอร์สาว “ลิซ่า” ลลิษา มโนบาล
ครับ..จะว่าอยู่ดีไม่ว่าดีก็คงไม่ได้ เพราะต่างคนต่างมีความคิด มีทัศนะ มีมุมมองไม่เหมือนกัน และที่ ดร.โสภณมองเช่นนั้นก็เป็นสิทธิที่จะพูด-จะวิจารณ์
อีกอย่าง ผมเข้าใจ..การที่จะทำให้ผู้คนรู้จักตัวเราจะในฐานะใดก็ตาม ต้องหาเรื่องที่จะเขียนถึง “คนเด่น-คนดัง” เข้าไว้..
ยิ่งเป็นการเขียนตำหนิ ติติง หรือโขกสับ-ด่าได้ ก็ยิ่งทำให้ตัวเราโดดเด่น เพราะจะเป็นเป้าให้ทั้งถูกชื่นชม และทั้งถูกรุมประณามด่า อย่างที่ ดร.โสภณกำลังเผชิญอยู่ ณ ขณะนี้!
ซึ่งคนที่เห็นด้วยกับ ดร.โสภณก็ใช่ว่าจะไม่มี ก็มีเหมือนกับที่รัฐบาลอ้าง ประชาชนสนับสนุนให้สร้างบ่อนกาสิโนนั่นแหละ!
ส่วนผม คนเรียนรู้น้อย มองว่าท่าเต้นของหนูลิซ่านั้นใช่ว่าเป็น “ท่า” (หมาร่วมรัก) ที่เธอกระสันซ่าน หากแต่ (เชื่อ) ได้ถูกออกแบบ-ดีไซน์จากสมองของทีมงานด้วยเลิศแล้ว
และผมไม่กล้าที่จะคิด หรือหยิบเอาไปเทียบกับการอาบน้ำโชว์เรือนร่างของนักร้อง “เบียร์ เดอะวอยซ์” ได้ ยิ่งบอกว่า “ไม่อุจาดเท่า” ด้วยแล้ว..ยิ่งแล้วใหญ่
เพราะการอาบน้ำโชว์นั้น มัน “อุจาด” ตามความหมาย น่าเกลียด น่าอาย อย่างที่ไม่ควรทำ อย่างเด่นชัด แต่กับท่าเต้นของหนูลิซ่า ถ้าหากไม่จินตนาล้ำลึกเกินไป..
ก็เป็นแค่ลีลาท่าเต้นตามแบบอย่างศิลปะของนักร้องระดับโลกที่มีให้เห็นอยู่ชินตา ไม่เห็นจะเป็น “ท่าหมาร่วมรัก” ให้ดูต่ำตมเลย!
อย่างไรก็ตาม ผมก็มองตรงกับ ดร.โสภณ ว่า..“ดาราที่เรารัก ถ้าทำไม่เหมาะในที่สาธารณะ ต้องเตือนได้ อย่ายึดตัวบุคคล”
แต่..ดร.โสภณจะนำมาใช้กับหนูลิซ่าเพียงแค่ท่าเต้นนี้ก็เห็นจะไม่ได้ หรือถ้าคันมือ-คันปาก (มาก) เอางี้ ช่วยดูและวิจารณ์ท่าเต้นนักร้องลูกทุ่ง-หมอลำสาวหน่อยเป็นไร?
เห็นไหม..บางเวทีกระเด้ง-กระเด้ากันจนนักร้องกับหางเครื่องเกิดอารมณ์พิศวาส ต้องแอบไปกระเด้าต่อในที่ลับตาคน จนบ้านแตกสาแหรกขาดนั่นน่ะ!
หรือหลายเวทีก็เต้นกันแทบเป็น “จ้ำบ๊ะ” ยุคคุณปู่-คุณตายังหนุ่ม อย่างงี้ถ้า ดร.โสภณจะแกว่งปากวิพากษ์ หรือจะใช้ภาษา-คำพูดเปรียบเทียบรุนแรงไปบ้าง ทัวร์ก็น่าจะไม่ลง!
ผมชอบที่คุณอัษฎางค์ ยมนาค เขียนถึงกรณีของหนูลิซ่า จึงใคร่ขออนุญาตนำช่วงท้ายข้อความมาให้ท่านผู้อ่านที่อาจไม่ได้ผ่านตาได้ทัศนาดู ว่าจะชอบอย่างผมไหม?..
เมื่อเธออยู่บนเวทีระดับโลก เธอมีหน้าที่เป็น “ศิลปิน” ไม่ใช่ “ทูตวัฒนธรรมแบบอนุรักษนิยม”
ความเซ็กซี่ในเวทีโลก ไม่ได้หมายถึงการยั่วยุทางเพศเสมอไป แต่มันคือ ความมั่นใจในร่างกาย ความกล้าแสดงออก และการสื่อสารอัตลักษณ์ผ่านศิลปะ
หากเรายอมรับศิลปินตะวันตกเช่น Beyoncé หรือ Rihanna ได้ ทำไมเราถึงตั้งมาตรฐานที่ต่างกันให้ลิซ่า?
บทสรุป:
ลิซ่าคือคนรุ่นใหม่ที่กล้า “อยู่ในโลก” โดยไม่ละทิ้งรากของตัวเอง เธอคือภาพสะท้อนของ “ความเป็นไทยที่ปรับตัวได้โดยไม่สูญเสียตัวตน”
และหากสังคมไทยยังไม่อ้าแขนรับความหลากหลายนี้ เราก็อาจกลายเป็น “ประเทศที่มีคนเก่ง แต่ไม่เคยยอมให้เขาเป็นตัวของตัวเอง”
อย่าด่วนตัดสินคนของเรา ด้วยแว่นสายตาที่ไม่เข้าใจโลก เพราะคนไทยที่ได้ยืนในระดับโลก…ไม่ได้มีมาให้เห็นบ่อยๆ
ถ้าเราอยากให้ศิลปินของเราไปไกล…เราต้องเลิกดึงเขากลับด้วยอคติที่ไม่เคยข้ามพรมแดน
ครับ..ยามนี้ก็เพียงหนูลิซ่า ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนเดียวนี้กระมัง ที่พอจะเชิดหน้าชูตาประเทศไทยให้สังคมโลกทึ่ง!
ส่วนผู้หญิงตัวเล็กๆ อีกคน แม้จะเป็นถึง “ผู้นำประเทศ” แต่ยังคงแค่ “เด็กน้อย” ที่ไม่รู้สี่รู้แปด ขนาดคำพูดตัวเองก็ยังไม่รู้ ต้องถาม.. “ถ้าตนพูดแล้วจะเชื่อกันหรือไม่”?
ถ้าไม่ใช่เวรกรรมประเทศไทย ก็ไม่รู้จะเป็นเวรกรรมอะไรแล้ว!.
