สันต์ สะตอแมน
“1 ปีที่ผ่านมาของนายเศรษฐาเขาไม่ได้คิดเรื่องคอร์รัปชันหรือสิ่งไม่ดีต่อบ้านเมือง”
เนี่ย..ผมเชื่อคำพูดของคุณครูมานิตย์ สังข์พุ่ม สส.พรรคเพื่อไทย แต่ก็อยากให้ย้อนมอง “สมัคร สุนทรเวช” ที่พ้นจากตำแหน่งนายกรัฐมนตรี..
นั่น..ไม่เพราะแค่จัดรายการโทรทัศน์ “ชิมไป-บ่นไป” ดอกรึ?
ฉะนั้น จะเป็นคนดี คนซื่อสัตย์ คนมีความรู้ ความสามารถแค่ไหนก็ตาม แต่หากทำผิดพลาด (ง่ายๆ) ในเรื่องข้อกฎหมาย..
ก็..อย่าไปเที่ยวโทษใครอื่น (นอกจากคนที่สั่งให้กระทำผิด) ต้องโทษตัวเองเท่านั้น ซึ่งก็ต้องขอแสดงความเสียใจกับคุณเศรษฐา ทวีสิน ไว้ ณ ตรงนี้
และ..1 ปีคงจะเข้าใจ-รู้ซึ้งสินะ “การเมืองมันโหดเหี้ยมกว่าที่คิด”!
ครับ..วันที่ 13 สิงหา. ได้ไปร่วมพิธีพระราชทานน้ำหลวงอาบศพและสวดพระอภิธรรม ดร.สมส่วน พรหมสว่าง
งงสิ..ก็ “เพลิน พรหมแดน” ศิลปินแห่งชาติ สาขาศิลปะการแสดง (ดนตรีไทยลูกทุ่ง) พ.ศ.2555 ไงเล่า!
เห็นญาติสนิทมิตรสหาย และลูกศิษย์ลูกหาคลาคล่ำเต็มจนล้นศาลาสารัชถ์-นลินี รัตนาวะดี วัดพระศรีมหาธาตุ บางเขน
ส่วนใหญ่ก็เป็นผู้สูงวัย จนรู้สึกตัวเองเป็นเด็กน้อยที่เดินยกมือไหว้จนแทบเมื่อยแขน.. หลายท่านหลายปีดีดักไม่ได้พบปะหน้า บ้างก็ดูแข็งแรงกระชุ่มกระชวย บ้างคนก็ดูโทรม ดูหง่อม
อย่างครูชัยชนะ บุญนะโชติ ศิลปินแห่งชาติ แม้ปีนี้จะ 82 ขวบปีแล้ว แต่ก็ยังดูสดใสเบิกบาน ต่างกับครูจิตรกร บัวเนียม ผู้ประพันธ์เพลง “ที่รักเรารักกันไม่ได้” ให้คุณเรียม ดาราน้อย..
ปีนี้ ในวัย 80 ก็เห็นถึงความโรยแรงไปตามอายุ แต่ความจำยังแม่น และยังเรียบเรียงดนตรีไหว!
ส่วนคุณไพฑูรย์ ขันทอง หรือ “ดาร์กี้ขี้เมา” ตลก-นักแต่ง ที่เพลงคุ้นหูกันดี ไม่ว่าจะ รักแม่หม้าย-มีเมียเด็ก-รักน้องเมีย-ชวนน้องแต่งงาน-เด็กมันอ้อน
ได้ยินกระซิบกระซาบ (เสียงดัง) ข้างหูคุณเจ๋ง ดอกจิก ทำให้ผมได้พลอยรู้ ปีนี้อายุ 83 เข้าไปแล้ว แต่กำลังวังชายังปั๋ง สมองยังโปร่งใส และได้แต่งเพลงป้อนให้นักร้องใหม่อยู่ว่างั้น!
หันไปเพยิดหน้ายิ้มทักคุณจีระพันธุ์ วีระพงษ์ เจ้าของเพลงไก่นาตาฟาง-มาดามดิงดอง ไม่ทันได้ซักไซ้ถามสารทุกข์สุกดิบ..
ตลกลูกศิษย์ป๋าต๊อก “คุณยอดธง บุญธูป” วัย 80 ต้นๆ ก็หย่อนก้นลงนั่งข้างๆ พร้อมพึมพัม.. “ทรา (ศิรินทรา นิยากร) ยังสวยอยู่เลยนะ” พลางชี้นิ้วไปที่นักร้องสาวพราวเสน่ห์..
“แล้วพี่ล่ะ ไม่พกนักร้องลูกศิษย์สาวที่กำลังปั้นมาด้วยเรอะ” ผมยิ้มถาม.. “ไม่ๆ พามาไม่ได้ พบหน้าไอ้พวกนั้นมันจะกอดเด็กอย่างเดียว”
ผมพยายามกลั้นหัวเราะ และไม่ได้ถามหรอกว่า.. “ไอ้พวกนั้น” ที่ว่า เป็นใครกันบ้าง?
เอ้า..แล้วนั่น “รังษี เสรีชัย” เจ้าของเพลง “น้ำกรดแช่เย็น” นี่หว่า ผมเห็นปุ๊บรีบเข้าไปทัก.. “เป็นไงหนุ่ม (ชื่อเล่น) สบายดีนะ” .. “ก็ยังงั้นแหละพี่” เขาตอบ
“ยังเล่นการเมืองอยู่รึเปล่า” ผมแหย่ “เอาอะไรไปเล่น การเมืองต้องมีเงิน เรามีแต่ใจ สู้เขาไม่ไหว ตอนนี้ก็เลยหันไปทำธุรกิจก๊อกๆ แก๊กๆ อยู่พัทยา”
“ยังเป็นเสื้อแดงอยู่” ผมถามตรง “เป็น แต่ไม่ได้เป็นแดงเพื่อไทยหรือทักษิณ เราแดงอิสระฮ่าฮ่าฮ่า”
ผละจากคุณรังษี ก็ปะคุณสดใส รุ่งโพธิ์ทอง เจ้าของเพลง รักจางที่บางปะกง.. “สวัสดีท่าน สว.” ผมยกมือไหว้นอบน้อม
เปล่า..ผมไม่ได้กระเซ้า-ล้อท่าน สว.-ผู้สูงวัย แต่คุณสดใส อดีตเคยได้ชื่อเป็น “สมาชิกวุฒิสภา” มาแล้ว เพียงไม่ทันได้เข้าไปนั่งในรัฐสภาก็ถูกปฏิวัติเสียก่อน!
ขยับจะคุยกันต่อ แต่พอดีสุภาพบุรุษผมขาวโพลนทั้งหัวได้เดินเข้ามาทัก “น้า สวัสดี” ผมจ้องหน้าพลางเอ่ย “ขอโทษ ช่วยถอดแมสออกได้ไหม” ..พอแมสหลุดจากหน้าเท่านั้นแหละ..
“โห..แอ๊ด-สุรชัย สมบัติเจริญ ทำไมโคตรเท่อย่างงี้วะ ไม่ต้องย้อมนะต้องปล่อยขาวอย่างนี้แหละ เท่ว่ะๆ ตอนแรกนึกว่าเป็นฝรั่งเสียอีก” ผมตื่นเต้น
“นี่ น้า” คุณสุรชัยฉุดแขนผมมากระซิบค่อย.. “ผมทำหนังเสร็จไว้เรื่องนึง น้าพอจะมีทางจัดหาโรงฉายให้ได้ไหม ผมลงทุนทำกันเอง ไม่รู้เรื่องการตลาดอะไรหรอก ช่วยที”
“เอาสิ” ผมได้รับปาก-รับเรื่องทุกข์ (ใจ) ของชาวบ้าน (สุรชัย) เอาไว้แล้ว โดยที่ไม่รู้ว่าจะหาทางไหนช่วยเหลืออย่างไร ได้แต่นึกในใจ..
หาเรื่องแท้ๆ แอ๊ดเอ๊ย!
