สันต์ สะตอแมน
ก่อนอื่น..
ต้องขออนุญาตแจ้ง “วิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี” ได้ช่วยกรุณาแก้ไขเสียใหม่..คุณเด๋อ ดอกสะเดา ตลกที่มีไฝตรงหน้าผากน่ะ ไม่ได้เกิดที่อำเภอทุ่งตะโก จังหวัดชุมพร
ที่ถูกต้อง แกเกิดที่ “ตลาดโบ๊เบ๊” กรุงเทพฯนี้เอง และเริ่มตะเกียกตะกายดิ้นรนเพื่อเข้าสู่วงการตลกมาตั้งแต่อายุ 16 ขวบ และปีนี้อายุ 72 ปีแล้ว..
ซึ่งก็หมายความว่า คุณเด๋อได้อยู่กับอาชีพที่ตัวเองรักมายาวนานถึง 56 ปี และยังอยู่ต่อๆ ไป!
นับเป็นตลกอาวุโส รุ่นครูบาอาจารย์ที่เป็นที่รัก-ที่เคารพของตลกรุ่นน้องๆ อีกท่านหนึ่งที่ยังมีงานแสดง-งานตลกอยู่อย่างสม่ำเสมอ
ผมกับคุณเด๋อได้พบเจอกันก็ไม่บ่อยนัก แต่ทุกครั้งที่ได้โอภาปราศรัย จะไร้ซึ่งเรื่องเครียด จะมีก็แต่รอยยิ้ม-เสียงหัวเราะเสียส่วนใหญ่
อย่างเมื่อวันที่ 21 มีนาที่ผ่านมา ที่ ดร.เป็ด เชิญยิ้ม ได้เปิดบ้าน เป็นเจ้ามือเลี้ยงข้าว-เลี้ยงไวน์ในวันคล้ายวันเกิดของคุณเด๋อ ผมก็ได้รับเกียรติไปนั่งร่วมโต๊ะด้วยกับพวกอีกสี่ซ้าห้าคน
ก็..ได้สรวลเสเฮฮา สนทนากันด้วยความสนุกนานไปพร้อมๆ กับอาหารที่ “หรอยจังหู้” โดยฝีมือ “เชฟเป็ด”!
และก่อนที่จะ “เป่าเค้ก” ตามพิธีกรรม (ไม่รู้ของใคร) คุณเด๋อได้เปิดโทรศัพท์ให้ดูรูป พลางว่า.. “เมื่อเช้าผมไปรับรางวัลผู้เสียสละเพื่อสังคมมาด้วยล่ะ”
“อ๋อเหรอ..ยินดีด้วยครับพี่ เป็นรางวัลของสถาบันไหน” ผมถาม.. “ของพม. ย่อจากอะไรนะ” คุณเด๋อพยายามนึก ผมเลยชิงบอก.. “กระทรวงพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์” น่ะซี
“เออๆ..น่าจะใช่ ผมรับจากรัฐมนตรีจุติ ไกรฤกษ์”
“แล้วพี่เสียสละอะไรเพื่อสังคมล่ะ” ผมแหย่.. คุณเด๋อหัวเราะแฮ่ะๆ “ผมทำมาเยอะ แต่ที่เขาให้น่าจะเกี่ยวกับที่ผมได้ให้ความอุปการะสายัณห์มาตลอด 14-15 ปีก่อนที่เขาจะเสียชีวิตก็เป็นได้”
“พี่เคยดูแลสายัณห์ สัญญาด้วยเหรอ” ผมแกล้ง ในขณะที่คุณเด๋อหันไปคว้าส้อมลุกขึ้นยืน.. “ใจเย็นๆ น่า” เสียงดร.เป็ดปรามขึ้น ก่อนที่คุณเด๋อจะหย่อนก้นพูด “สายัณห์ ดอกสะเดาครับพี่สันต์”
“พี่เด๋อแกเป็นคนให้โอกาสคน สมัยก่อนพี่เองก็เคยไปขอเป็นคนขับรถให้แก แกยังให้โอกาสพี่ด้วยนะ” ดร.เป็ดร่วมคุย.. “จริงเหรอพี่” ผมถาม
“คนเราโอกาสมีไม่เท่ากัน แต่เราทำให้เท่ากันได้ ถ้าเราให้โอกาสนะ” คุณเด๋อพูดจริงจังและว่าต่อ “เราให้โอกาสกับคนที่ด้อยโอกาส ดีกว่าให้โอกาสกับคนที่คิดจะฉวยโอกาส”
“ครับพี่..ถูกต้องครับ” ผมจริงจังบ้าง.. “นี่ ถ้าพี่เป้า สายัณห์ยังอยู่ แกคงได้รับรางวัลนี้ด้วยนะ”
“ทำไม่ล่ะ” คุณเด๋อทำหน้าสงสัย.. “ก็ ผู้เสียสละนี่ เป็นเอกลักษณ์ของพี่เป้าเลยนะ” คุณเด๋อหันหยิบส้อม (อีกแล้ว).. “นั่นมันเพลง ไม่เกี่ยวกัน”
“นี่..ถามจริง พี่อยู่วงการ 50-60 ปี รู้สึกเบื่อไหม” ..คุณเด๋อส่ายหน้า “ไม่เบื่อ ไม่ล้า การแสดงตลกมันอยู่ในสายเลือด มันสนุก ที่สำคัญมันทำให้เราได้มีปฏิสัมพันธ์กับผู้คน
อย่างน้อยก็ในกลุ่มตลกด้วยกัน ผมจะยังคงเล่นตลกต่อไป ตราบที่มีคนจ้าง และร่างกายยังไหว” ก่อนจะหันไปทางคุณเป็ด.. “พี่เป็ดอย่าทิ้งผมนะ” ขณะที่อีกฝ่ายเสียงเข้ม..
“กูไม่ทิ้งมึงหรอกไอ้-พี่เตี้ย”!
ขอโทษ..อย่าได้ตำหนิ ดร.เป็ด หยาบคายกับตลกรุ่นครูบาอาจารย์เลยนะ เพราะคุณเด๋อกับคุณเป็ด เขามักจะหยอก-อำกันอยู่อย่างงี้เป็นปกติ แต่ด้วยสามัญสำนึก..
คุณเด๋อเป็นครู-เป็นพี่ที่คุณเป็ดให้ความเคารพ มีความกตัญญูอยู่เต็มเปี่ยม!
“แล้วกับพี่เทพได้เจอกันบ่อยไหม” ผมถาม.. “เอ้า แกตายไปนานแล้ว”.. “ผมหมายถึงพี่เทพ โพธิ์งาม ไม่ใช่พี่สุเทพ วงศ์กำแหง” คุณเด๋อหัวเราะเอิ๊กเอิ๊ก “ไม่ค่อยได้เจอ แกก็อยู่ของแกไป..
ยังทำขนม ค้าขาย เลี้ยงวัว เลี้ยงควายอยู่ที่ราชบุรีตามประสาคนสันโดษ แกชอบอยู่ตามลำพัง ไม่อยากไปรบกวน ไม่ต้องห่วง แกมีความสุขตามอัตภาพของแกอยู่แล้ว”
“อย่างงั้นพี่ห่วงใครบ้าง..หือ นอกจากลูกเมีย” คุณเด๋อยิ้มมองหน้า.. “ห่วงท่านนายกฯ น่ะสิ ช่วงนี้ทำงานหนักเหลือเกิน บางทีก็บ่นน้อยใจ สงสารเขาเป็นคนทำงานแบบทุ่มเท ตั้งใจ”
“นายกฯลุงตู่” ผมถาม.. “เปล่า ผมหมายถึงนายกฯ โอบะ เสียงเหน่อ นายกสมาคมศิลปินตลกน่ะ”
“โถ..ไอ้เตี้ย น่าสักแผลนะมรึง” คุณเป็ดลุกยืนถือซ้อม ก่อนจะพูด.. “มะ..แฮปปี้เบิร์ธเดย์กันดีกว่า”
ขอให้มีความสุขและเป็นผู้เสียสละต่อไปครับพี่เด๋อ!
