ในช่วงเช้าของวันที่ 3 ก.ย.67 ลูกเรือประมงอวนล้อม ล.ชัยนาวี ชื่อ นายสุนทร ขาวสม ได้พลัดตกน้ำที่ระยะห่างฝั่งประมาณ 10 ไมล์ทะเล จากจังหวัดสตูล โดยทางเจ้าของเรือได้แจ้งขอความช่วยเหลือหน่วยต่างๆ ให้ออกค้นหาแต่ก็ยังไม่พบ จนกระทั่งวันที่ 5 ก.ย.67 ทัพเรือภาคที่ 3 ได้รับแจ้งจากเจ้าหน้าที่อุทยานแห่งชาติเกาะบุโหลนไม้ไผ่ จว.สตูล ซึ่งปฏิบัติหน้าที่อยู่ ณ เกาะแห่งนั้น ว่า
พบชายตกน้ำรายดังกล่าวแล้วอยู่บนเกาะบุโหลนไม้ไผ่ โดยทัพเรือภาคที่ 3 ได้สั่งการให้ นรภ.ทร.เกาะหลีเป๊ะ ออกเดินทางไปรับตัวกลับเข้าฝั่ง ณ สถานีเรือละงู โดยมีญาติของนายสุนทร เดินทางมารอรับด้วยความดีใจ และตื้นตัน ที่นายสุนทร ได้รับการช่วยเหลือมาอย่างปลอดภัย รอดตายราวกับปาฎิหาริย์ หลังจากลอยคออยู่กลางทะเลถึง 2 วัน 1 คืน ท่ามกลางกระแสคลื่นลมที่รุนแรง
นายสุนทรเล่า ขณะที่ตนเองได้พลัดตกน้ำไป มองเห็นเรือแล่นห่างออกไปไม่ไกล ตนเองได้พยายามว่ายเข้าหาเรือและได้ตะโกนเรียกเพื่อนๆในเรือ แต่ไม่มีใครได้ยิน ตนจึงได้พยายามลอยตัวเพื่อให้มีชีวิตรอดท่ามกลางกระแสคลื่นลมที่รุนแรง แต่เมื่อผ่านไปนานเข้าๆ อาการเหนื่อยก็ทวีเพิ่มมากยิ่งขึ้น ตนเองจึงได้ถอดเสื้อผ้าทิ้งออกทั้งหมด เพื่อลดน้ำหนักลงทำให้ตัวเบา และมีแรงลอยตัว จะได้เหนื่อยน้อยลง เพื่อให้สามารถลอยตัวมีชีวิตอยู่ได้ท่ามกลางคลื่นที่รุนแรง เมื่อเวลาผ่านไปนานเข้าจนเข้าสู่ช่วงค่ำคืนของวันที่ 3 ตัวเองรู้สึกท้อแท้ และสิ้นหวัง เป็นอย่างยิ่ง ในใจได้นึกถึงหลวงพ่อวัดบ้านแหลม สิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ตนเองเคารพนับถือ และตนเองได้ห้อยอยู่ที่คอเพียงองค์เดียว แล้วบนบานว่าถ้าหากตนเองมีชีวิตรอดกลับไปได้ จะขอบวชให้เป็นเวลา 7 วัน
เมื่อคืนของวันที่ 3 ผ่านพ้นไป จนเข้าสู่เช้าวันที่ 4 เรี่ยวแรงของตนได้เริ่มหมดลงไปทุกที พร้อมทั้งความกระหายน้ำก็มีเพิ่มมากยิ่งขึ้น จากแสงแดดที่แผดเผากลางทะเล แต่เหมือนกับปาฎิหาริย์ ได้มี “น้ำอ้อยขวด” ลอยมา ให้ตนเองได้คว้าหยิบไว้ดื่มกินแก้หิวและกระหาย ให้ตนมีชีวิตรอดได้ต่อไป จนกระทั่งถึงในช่วงเย็นของวันที่ 4 ปาฎิหาริย์ครั้งใหญ่ยิ่งได้เดินทางมาถึง เมื่อคลื่นและลมได้เป็นใจพลัดพาตนลอยเข้ามาขึ้นยังเกาะบุโหลนไม้ไผ่ จังหวัดสตูล ตนเองได้เดินไปสำรวจยังพื้นที่บนเกาะ และได้พบกับเจ้าหน้าที่อุทยานแห่งชาติเกาะบุโหลนไม้ไผ่ ที่ปฏิบัติหน้าที่อยู่บนเกาะนี้จึงได้ขอความช่วยเหลือ จนกระทั่ง ทัพเรือภาคที่ 3 ได้ส่ง นรภ.ทร.เกาะหลีเป๊ะ มารับตนเอง
