ผสมโรง
สันต์ สะตอแมน
ตบให้ตาย ตบให้ตาย..
เปล่า..ไม่ได้แค้นหรือยุให้ใครตบใครหรอก มันเป็นชื่อเพลงลูกทุ่งที่ดังระเบิดเถิดเทิงเมื่อหลายสิบปีก่อนนู้นนน!
คนร้อง..ชื่อ “ฉัตรทอง มงคลทอง” ซึ่งยุคนั้นถือเป็น “นักร้องขวัญใจชาวใต้” ขนวงไปทำการแสดงที่ไหน แม่ยก-พ่อยกแห่ไปคล้องมาลัยไม่ต่างจากคุณเอกชัย ศรีวิชัย เลยล่ะ!
แต่ที่ทำให้ผมนึกถึงเพลงนี้ไม่ได้เกี่ยวกับคนร้องที่ลาลับโลกไปนานแล้ว หากเกี่ยวกับ “คนแต่ง” คือคุณเพทาย ถนอมจิตร ที่มีความผูกพันทางใจกับผมมาหลายปีดีดัก
คือ..20 เมษาที่ผ่านมา ผมทราบข่าวจากพี่ๆ น้องๆ ทั้งจากปากทั้งจากข้อความในเฟซบุ๊ก.. “พี่เพทายเสียชีวิตแล้วนะ” .. “อาลัย กับการจากไปของนักรบทางวัฒนธรรมใต้ ผู้บุกเบิกเพลงใต้”
ซึ่งก็ให้รู้สึกตกใจ แม้ระยะหลังจะไม่ค่อยได้พบปะหน้ากัน แต่ผมก็ยังคงระลึกนึกถึงอยู่ โดยเฉพาะได้ยินเพลง “ตบให้ตาย” -“พี่ไทยก็เมา”- “รักแม่หม้าย” ทีไร ก็อยากยกหูหาเสียทุกครั้งไป
ใครก็ไม่รู้นะ ที่คิด-ตั้งฉายา “นักรบทางวัฒนธรรมใต้” ให้กับคุณเพทาย แต่ไม่ว่าจะเป็นใครผมก็ขอชื่นชมที่ได้ให้เกียรติ-ยกย่องนักแต่งเพลงท่านนี้
เพราะถูกต้องและเป็นความจริง คุณเพทายมีความรัก-ความรู้-ความเข้าใจในภาษาใต้อย่างลึกซึ้ง และได้พยายามอนุรักษ์สืบสานส่งเสริมผ่านทางบทเพลงมาอย่างต่อเนื่องยาวนาน
“ด้วยมีความสามารถในการประพันธ์เพลง สะท้อนภาพชีวิตและสภาพสังคมร่วมยุคสมัย โดยเฉพาะเอกลักษณ์ของสังคมท้องถิ่นภาคใต้ จนได้รับรางวัลนักแต่งเพลงยอดเยี่ยมประจำปี2548”
นี่..เป็นคำประกาศยกย่องจากสภามหาวิทยาลัยราชภัฏนครศรีธรรมราช ที่ได้มอบปริญญาศิลปศาสตรบัณฑิตกิตติมศักดิ์ สาขาดนตรีและดุริยางคศิลป์ให้กับคุณเพทายเมื่อปี 2550
ก่อนนั้น..ปี2548 คุณเพทายได้เขียนหนังสือพ๊อกเก็ตบุ๊คส์ออกมาเล่มหนึ่งชื่อ “พ่อเลวสอนลูก” และได้กรุณานำมามอบให้ผมถึงมือพร้อมลายเซ็นข้อความ..
“สำหรับน้องชายที่แสนดี..สันต์ สะตอแมน”!
ผมอ่านแล้วก็เก็บรักษาไว้อย่างดี เพราะเชื่อว่าคงจะไม่มีนักเขียนหรือใครท่านไหนจะนำเอาเรื่องราวชีวิต(จริง)ที่กระดำกระด่างมากกว่าเรื่องดีๆของตัวเองมาเล่าอย่างคุณเพทายอีกแล้ว
ผมประทับใจทุกเรื่องที่ “พ่อเลวสอนลูก” หรือแม้แต่ (คล้าย)คำนำที่คุณเพทายบอกว่า..บันทึกของผมเป็นเพียงบางฉากชีวิต บางฉากความคิดที่อยากเล่าให้สังคมรู้..หวังว่ามันจะเป็นเกล็ดเล็กเกล็ดน้อย
ที่พอเป็นประโยชน์ต่อลูกของผม ต่อลูกๆ ของคนอื่น หรืออย่างน้อยก็อาจทำให้ผู้อ่านได้รู้จัก “บางด้าน” ของชีวิตผมบ้าง โดยเฉพาะด้านที่หมิ่นเหม่ต่อ.. “ความเลว”!
ทั้งนี้ มิใช่เพื่อจะให้ทำเลว เพียงแต่เพื่อให้เห็นบางเหลี่ยมมุมของมัน รู้เท่าทันมัน ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในชีวิตคนเรา เมื่อเวลาผ่านไปแล้วเราอาจมองเห็นมันด้วยสายตาที่เป็นธรรม
ที่ว่าเลวน่ะเลวจริงไหม? ที่ว่าดีน่ะดีแค่ไหน?
“คุณความเลวครับ” คุณเคยได้รับคำขอบคุณจากใครบ้างหรือเปล่า? ผมว่า “คุณ” ก็มีคุณอนันต์ทีเดียว หากใครได้ลองทบทวนดูบ้าง
ณ ที่นี้ ผมอยากกล่าวของคุณแม้สักครั้งหนึ่ง.. “ขอบคุณครับ คุณความเลว”! ผมเกรงว่าถ้าหากผมไม่ขอบคุณ คุณอาจจะไม่ได้รับความขอบคุณจากใคร!
ครับ..ผมก็ประทับใจและขอขอบคุณคุณเพทาย ถนอมจิตร ที่ทำให้ผมได้กล่าวคำ “ขอบคุณความเลว” มาแล้วเช่นกัน..
ขอให้ดวงวิญญาณ“พี่ชายที่แสนดี” จงไปสู่สุคติในสัมปรายภพเทอญ!
