สันต์ สะตอแมน
คุณจักรภพ เพ็ญแข..
ตั้งแต่กลับเข้ามาใช้ชีวิตบนแผ่นดินเกิด ผมก็ได้ตามดู-ตามข่าวอยู่บ้างประปราย ซึ่งก็ได้เห็นถึงความเปลี่ยนแปลงอยู่ไม่มากก็น้อย
ส่วนจะในทางบวกหรือทางลบนั้นก็ขึ้นอยู่กับจริตของแต่ละคน อย่างผมให้รู้สึกถูกจริตกับความคิดอ่านของคุณจักรภพในหลายๆประเด็นทั้งด้านการเมือง สังคม ไลฟ์สไตล์!
ล่าสุด..วันศุกร์ที่ 30 สิงหาคม พ.ศ. 2567 ก็ให้ถูกจริตเป็นพิเศษเมื่อคุณจักรภพได้โพสต์ข้อความ.. “วิมานหนาม” ก้าวข้าม “น้ำเน่า”?
วันนี้มีงานที่ยกเลิกกะทันหัน ป๊อบกับผมก็เลยชวนกันดูหนังโรง ซึ่งเป็นความรักความชอบของเราที่เคยทำกันอยู่เป็นประจำ แต่เดี๋ยวนี้แทบจะไม่มีเวลาดูอีกแล้ว
หนังเรื่องนี้ต้องถือว่าคุ้มค่าคุ้มเวลา เพราะดูแล้วก็ให้เกิดท้องไส้ปั่นป่วน ผะอืดผะอม อารมณ์ดีดขึ้นดีดลง และลืมโลกภายนอกไปเลยตลอดทั้งเรื่อง
ผมกำลังพูดถึงหนังไทยที่กำลังเทรนดี้อย่างแรงในขณะนี้คือ “วิมานหนาม” ซึ่งเล่าถึงความรัก ความคั่งแค้น ความริษยา ความโลภ สัญชาติญาณสัตว์ในตัวมนุษย์
ที่ล้วนนำไปสู่ความรุนแรงของจิตใจและร่างกาย อันเกิดขึ้นและแตกดับครั้งแล้วครั้งเล่าอยู่ภายในสวนทุเรียนอันกว้างใหญ่แห่งหนึ่ง
คงจะไม่เล่าพล็อตของหนังให้เป็น spoilers เพราะใจจริงอยากให้ทุกท่านได้ดูเอง อยากบอกแต่เพียงว่า ผู้เขียนบทภาพยนตร์เรื่องนี้เหนือชั้นมาก
มีความสันทัดชัดเจนในการสร้างอารมณ์ บิดอารมณ์ พัฒนาอารมณ์ และดึงอารมณ์ของคนดูให้ขึ้นลงและจดจ่ออยู่กับทุกบททุกตอนของการเล่าเรื่องอย่างชนิดป้องกันตัวไม่ได้เลย
ประเด็น LGBTQ+ ที่ผมนึกว่าจะเป็นประเด็นหลักของเรื่อง ความจริงเป็นเพียงเครื่องมือช่วยเล่าเรื่องว่า “ความรัก” นำมาสู่ความสมหวังและผิดหวัง
หรือความรักอันมีผลประโยชน์และเจตนาแฝงเร้นเจือปนอยู่ด้วยนั้น นำไปสู่ความคั่งแค้นและความรุนแรงได้อย่างไร
ไม่ว่าความรักนั้นจะเกิดกับเพศเดียวกันหรือต่างเพศก็ไม่สำคัญ ความเป็น LGBTQ+ จึงกลายเป็นเพียงประเด็นเสริมของภาพยนตร์เรื่องนี้
หนังเรื่องนี้ขุดเอาหัวใจของ “สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าคน” (สำนวนของคุณวินทร์ เลียววาริณ) ออกมาเล่าว่า ในยามที่เกิดความเห็นแก่ตัวอย่างสุด ๆ มนุษย์สามารถจะใช้เล่ห์เหลี่ยม ชั้นเชิง
ความมืดดำในหัวใจของตนเพื่อเอาชนะคะคานกันอย่างไรบ้าง สุดท้ายก็ถึงกับลืมไปว่า สิ่งที่ตนต้องการแต่แรกคืออะไร
ความรุนแรงที่เกิดขึ้นจึงเกือบจะนำไปสู่ความว่างเปล่าของจิตวิญญาณและต้องจากโลกนี้ไปอย่างไร้ความหมาย ในแง่นี้ คนรวย คนจน คนเมือง คนบ้านนอก ไม่มีความแตกต่างกันเลย
แนวความคิดน้ำเน่าของเมืองไทยที่ว่า คนเมืองมีแต่เล่ห์เหลี่ยมและความไม่จริงใจ และคนต่างจังหวัดมีแต่ความบริสุทธิ์ใจไร้เดียงสา ถูกฉีกออกเป็นชิ้น ๆ
ด้วยความจริงทางสังคมที่ปรากฏชัดในหนังเรื่องนี้ คนอาจเลวได้เหมือนหมดหากสถานการณ์เอื้ออำนวยให้หรือเมื่อสันดานดิบถูกขุดคุ้ย
การแสดงและการกำกับภาพยนตร์เรื่องนี้มีความแยบยล แนบเนียน และสมจริง ผมรู้สึกชื่นชมต่อตัวผู้กำกับ คุณบอส-นฤเบศ กูโน โดยที่ไม่เคยมีโอกาสได้ชมงานอื่น ๆ ของเขามาก่อนเลย
การเล่าเรื่องมีจังหวะจะโคนที่ดีโดยตลอด ไม่รู้สึกสะดุด อาจมีเพียงฉากเกือบสุดท้ายคือโศกนาฏกรรมในสวนทุเรียนที่ออกจะมีลักษณะเร่งเวลาและยัดเยียดอยู่บ้าง..
ผมคิดว่าการหาบทสรุปจบเพื่อทำให้ภาพยนตร์ไม่ยาวจนเกินไป คือความท้าทายอย่างใหม่ในศิลปะภาพยนตร์ในยุคปัจจุบัน…
ถ้าหนังเรื่องนี้จะสอนอะไรบ้าง ผมคิดว่าบทเรียนใหญ่ที่สุดคือ มนุษย์ไม่มีความแตกต่างกันเลย ไม่ว่าจะในทางเชื้อชาติ ศาสนา ฐานะทางเศรษฐกิจ หรือรูปลักษณ์ทางร่างกาย
ลึกลงไปแล้ว คนก็คือคนที่ยังถูกกระตุ้นด้วยกลไกของ รัก โลภ โกรธ หลง ได้ตลอด
ความเสมอภาคที่เรียกร้องกันมากในปัจจุบันก็คือความเสมอภาคใน รัก โลภ โกรธ หลง ด้วยเช่นเดียวกัน ถ้าเราไม่ระวังให้ดี
“วิมานหนาม” เล่าถึงความแหลมคมที่สามารถสร้างความเจ็บปวดทรมานได้ลึกซึ้งและกว้างไกลในชีวิตมนุษย์เหนือขอบเขตของสวนทุเรียนมากนัก.”
ครับ..ต้องขอขอบคุณคุณจักรภพ ที่ช่วยกระตุ้นต่อมอยาก..
ให้ผมต้องไปดูสวนทุเรียน เอ๊ย..วิมานหนาม!
