ได้เวลาควบคุมละคร? – สันต์ สะตอแมน

ได้ยินเด็กๆ ชวนกันไปตีหม้อ!

             ก็..ทำให้นึกถึง “ไอ้สะหม้อ” ตัวตลกของหนังตะลุงขึ้นมาในหัว พร้อมไปกับเสียงเพลง “อย่าตีหม้อ” ของขุนพลเพลงปักษ์ใต้ คุณเอกชัย ศรีวิชัย ที่ฟังกี่ครั้ง-กี่หนก็อดยิ้มไม่ได้

             ยังแอบนึกชื่นชม “คนแต่ง” เนื้อร้อง-ทำนองทุกครั้งที่ได้ฟัง หลายท่านโดยเฉพาะคนภาคใต้คงจะได้ผ่านหูอยู่บ้าง หรือหากใครยังไม่เคย ก็ลองดูเนื้อร้องที่ผมได้คัดลอกมา หรือจะฮัมๆไปด้วยก็ไม่ต้องเขิน

             อ้อ..แต่ให้ดีต้องเปิด “ดิกชันนารีภาษาใต้” ประกอบด้วย (ถ้ามี) จะช่วยให้เข้าใจ-ได้อรรถรสเลยแหละ..เอ้า มิวสิค..                    

             สะหม้อ นั้นอยู่แต่บ้าน ทำงานทำการ ส๊อกแส๊กข้างเริน

             ปลูกใคร ขี้หมิ้นดีปลี อาชีพพันนี้ สะหม้อทำเพลิน

             ไปไหนไม่ใคร่โส้เดิน เผลอตัวเที่ยวเพลิน ทำท่าโถกตี

              วันก่อนหม้อไปงานหนู้ โหมวัยรุ่นจังหู แหลงทู่ที่ทู่ที่

               หม้อเข้าแค่พอดี มันแหลงขึ้นทันที ว่าตีหม้อ ตีหม้อ

              ไอ้เราต๊กใจตัวสัน เดินไม่โส้หัน แขบเหมือนอิห้อ..

               แลตะ  ลึงลังทั้งวิ่งทั้งเดิน พอดีบังเอิญมาพบต.ร.

               เลยบอกหมวดเหอช่วยกัน วัยรุ่นโหมนั้น หมันปล้ำแต่ตีหม้อ

              ตำรวจเลยพาไปแล โหมไหนกันแน่ ละอีไปลากคอ

             ไปถึงไม่เจอสักหนอ คนบอกว่าอ๋อ มันตรงไปโรงแรม

              ตำรวจเลยบอกให้ฟัง หม้อฉาบยักหลัง หยับนึกแปลกๆ

              ไอ้ที่เขาไปโรงแรม ผึ้งได้รู้แจ่ม ว่าเขาไปตีหม้อ

               ที่จริงถ้ารู้พันนั้น หม้ออยากไปกัน ไม่ใช่พูดบ้ายอ

               ที่หลังไอ้บ่าวเหอมึงตีหม้อ ไม่ใช่แหลงบ้ายอ ชวนน้าหม้อไปกัน     

              เนี่ย..ผมก็ไม่ได้แหลงบ้ายอ ตอนแรกที่ได้ยิน “รุ้ง-ไมค์” ชวนไปตีหม้อก็ให้นึกแปลกๆ อยู่เหมือนกัน แล้วนี่ตกลงจะ “ตีหม้อ” กันทุกครั้งที่ออกไปเพ่นพ่านบนถนนรึเปล่า ไม่รู้?

              เออ..ไหนๆ ก็คุยเรื่องหม้อ-เรื่องไหกันแล้ว ก็ขอต่อเรื่องเมียอีกนิดล่ะกันประเดี๋ยวจะตกเทรน เพราะ 3-4 วันมานี้ เห็นพูดกันขรม-วิจารณ์กันสนั่นลั่นกับ “ฉากข่มขืน” ในละครเรื่อง “เมียจำเป็น” ของช่อง 3

              ถึงขนาดที่ชาวเน็ตแห่ติดแฮชแท็ก #แบนเมียจำเป็น และ #ข่มขืนผ่านจอพอกันที เป็นกระแสลุกลามใหญ่โตกันเลยทีเดียว

              ผม..ในฐานะผู้ชำนาญการใน “การแบน” เพราะเคยผ่านการ “แบนหนัง” ให้ถูกผู้สร้าง-ผู้กำกับ กระทั่งสื่อด่าเป็นพวกไดโนเสาร์เต่าล้านปีมาแล้ว ขอพูดจากความรู้สึกลึกๆ ว่า..

              ละครไทย ควรจะมี “คณะกรรมการพิจารณา” จากหน่วยงานหนึ่งหน่วยงานใดโดยตรงกันเสียที!

              เพราะขืนปล่อยเสรี ให้คณะกรรมการของช่องพิจารณากันเองอยู่แบบนี้ต่อไป ไม่เฉพาะฉากข่มขืน ฉากรัก-ฉากหื่นบนเตียงก็ดูท่าจะพัฒนาสู่ความเป็นหนังเอวีเข้าไปทุกทีแล้วเช่นกัน

              ในขณะที่หนัง หมายถึงภาพยนตร์ที่ฉายในโรง ถูกควบคุมโดยคณะกรรมการฯคอยตรวจพิจารณาให้เป็นไปตามกรอบกฏหมายอย่างเข้มข้น

                 แต่ละครที่ฉายในทีวี. คนดูเข้าถึงได้ง่าย และดูได้ทุกเพศ-ทุกวัย กลับปล่อยปละ อีลุ่ยฉุยแฉะ ไม่มีกฎหมายควบคุม อย่างงี้..

               สองมาตรฐาน (ว่ะ)!