ผสมโรง
สันต์ สะตอแมน
อยู่ได้ก็อยู่ไปเถอะ ไม่ต้องให้มีใครสั่งดอกขอรับ!
นี่..ผมกำลังพูดถึงพระสงฆ์องค์เจ้าทุกรูปตามวัดวาแหละ ไม่เฉพาะมหาสมปอง ตาลปุตฺโต ที่ข่าวว่าล่าสุดได้โพสต์..
“อย่าสึกล่ะ!” ประโยคแรกเลย ท่านอาจารย์ปู่ ส.ศิวรักษ์สั่งมา จบข่าว อยู่ยาวสิครับท่านผู้ชม”
ก็ไหนคุย.. “ก่อนหน้านี้เคยพูดและกำหนดไว้แล้ว จะสึกในวันที่ 3 พฤศจิกายน 2566 ซึ่งเป็นวันเกิดของอาตมา อายุครบ 45 ปี
ยืนยันว่าอาตมาจะสึก เพราะตัวอาตมาเอง ไม่ได้เป็นเพราะใคร ไม่เกี่ยวกับใคร ไม่ได้เป็นผลงานใคร ไม่ต้องไปรับเงิน เพราะคนตัดสินสุดท้ายคือตัวอาตมา”
พุทธศาสนิกชนอย่างผมก็เลยสงสัย..ไม่ได้เป็นเพราะใคร ไม่ได้เกี่ยวกับใคร แล้วไฉนจึงเชื่ออาจารย์ปู่ ส.ศิวรักษ์ล่ะ?
ไม่เป็นไร เชื่อก็ดีแล้ว เพียงแต่มหาสมปองว่า.. “การลาสึกเป็นเรื่องธรรมดา เพราะเพื่อนพระที่เรียนมาด้วยกันก็ลาสึกถึง 90 เปอร์เซ็นต์ มีสถานภาพบนโลกที่เราอยากเป็นอีกเยอะ
อยากเป็นนักข่าว อยากเป็นพิธีกร มีคนบอกสึกมาเล่นตลกดีไหม ส่วนตัวก็คิดน่าลอง หรือจะเป็นผู้ประกาศ หรือนักพากย์บอล”
จึงเลยให้รู้สึกเสียดาย ที่อดได้ดู-ได้เห็น “ทิดสมปอง” กับอาชีพที่อยาก ว่าเป็นอย่างไร?
เออ..ผมก็อยากเหมือนกันนะ คืออยากบอกมหาสมปองว่า..คนเราใช่ว่าอยากเป็นนั่นเป็นนี่เป็นนู่นได้ไปเสียทุกอย่างตามใจปรารถนา กระทั่งอยากเป็นนักบวช อยากเป็นพระก็เถอะ..
บางคนยังเป็นไม่ได้เลย!
ฉะนั้น..ผมจึงบอก “อยู่ได้ก็อยู่เถอะ” เพียงแต่เมื่ออยู่แล้ว ก็ขอให้ปฏิบัติตามสิกขาบทที่พระบรมศาสดา พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงบัญญัติไว้ ถึงจะเคร่งครัดไม่ได้ ก็อย่าให้หย่อนยานเสียจนเลยเถิด
และเพลาๆ ละ-เลิกกิจอื่นที่ไม่ใช่กิจของสงฆ์ลงเสียบ้าง เพื่อจะได้ไม่เกิดการถกเถียง-ขัดแย้ง และชาวพุทธก็จะกราบไหว้ได้อย่างสนิทใจ!
เมื่อลั่นปาก-ลั่นวาจา “อยู่ยาวสิครับท่านผู้ชม” เป็นสัญญา ก็ขึ้นอยู่กับมหาสมปองล่ะว่า จะอยู่ยาวภายใต้ร่มกาสาวพัสตร์เพื่ออะไร?
ถ้าอยู่ตามท่านอาจารย์ปู่ ส.ศิวรักษ์สั่ง “อย่าสึกล่ะ!” แล้วยังประพฤติตนให้เป็นที่เคลือบแคลงต่อพุทธศาสนาอยู่อย่างที่ประจักษ์..
ก็ไม่แน่ว่าจะอยู่ไปได้ยาวแค่ไหน จะถึง 3 พฤศจิกายน 2566 ครบอายุ 45หรือไม่ ก็เห็นจะเอาแน่เอานอนไม่ได้ ยิ่งเปิดอก-เปลือยใจ..
อยากเป็นนักข่าว อยากเป็นพิธีกร อยากเป็นตลก อยากเป็นผู้ประกาศ อยากเป็นนักพากย์บอล ด้วยแล้ว
มันบ่งบอกว่า ท่านมหายังมี “กิเลส” หนาอยู่ ซึ่งหากไม่ควบคุมด้วยการเจริญวิปัสสนา เจริญสมาธิ รักษาศีลอย่างจริงจังแล้วไซร้..
เห็นจะไม่ใช่เรื่องง่าย ที่จะ “อยู่ยาว” ด้วยความราบรื่น ดุจเดินอยู่ในทุ่งหญ้าลาเวนเดอร์หรอกกระมัง?
ว่าแต่..อาจารย์ปู่ส.ศิวรักษ์ ทำไมถึงได้สองมาตรฐาน ทีกับมหาไพรวัลย์ ไม่เห็นสั่ง..
“อย่าสึกล่ะ” บ้าง..หือ?
