ผสมโรง
สันต์ สะตอแมน
ไปนอนอยู่ จ.นครศรีธรรมราช 2 คืน
ไม่ได้ไปกราบขอพร หรือแก้บน “ไอ้ไข่” แห่งวัดเจดีย์หรอกครับ แต่ไปตามคำชวนแกมบังคับของ “โกเด๊ะ” คุณพรัญชัย อดิเทพวรพันธุ์..
เพื่อร่วมงานฉลอง “สถานศึกษารางวัลพระราชทาน” ของโรงเรียนกัลยาณีศรีธรรมราช น่ะ!
แล้วโกเด๊ะเป็นใคร และไปยุ่งเกี่ยวอะไรกับสถาบันศึกษาแห่งนี้ ผมก็จะบอกว่า เขาเป็นคนธรรมดาๆที่ไม่ได้มีตำแหน่งแห่งหนใหญ่โต..
แต่..เป็นคนที่ผู้คนในจังหวัดนครศรีธรรมราช โดยเฉพาะ อ.ทุ่งสง ต่างรู้จักกันดี!
และโกเด๊ะคนนี้ก็เป็น “หลาน” ของ “ปู่อึ่งค่ายท่าย” ผู้ที่เมื่อ 100 ปีก่อน ได้ควักเงินจำนวน 30,000 บาท บริจาคเป็นทุนสร้างโรงเรียนกัลยาณีศรีธรรมราช นี้แหละ!
“30,000 บาท” ผมหลุดอุทานเมื่อได้ยินโกเด๊ะบอก โดยลืมไปว่าคุณปู่ของเขาได้บริจาคเมื่อร้อยปีมานู้น ซึ่งเทียบปัจจุบัน ไม่ถึงก็ต้องเฉียดร้อยล้านล่ะมั๊ง?
ในงานนอกจากพิธีเปิดป้ายสถานศึกษารางวัลพระราชทานโดยผู้ว่าราชการจังหวัด คุณศิริพัฒ พัฒกุล แล้ว ยังมีพิธีบูชาดวงตรายุวกษัตริย์ (รัชกาลที่๘) พิธีบูชาพระพิฆเนศ
พิธีเปิดแพรป้ายรูปปั้น “ท่านอึ่งค่ายท่าย” พิธีเปิดห้องพิพิธภัณฑ์กัลยาณีฯ พิธีเปิดอาคารอเนกประสงค์ 100 ปี กัลยาณีฯ พิธีเปิดลานกิจกรรม 102 ปี และพิธีเปิดป้ายสมาคมภาคีเครือข่ายทางการศึกษาอีกด้วย
ถ้าจะพูดว่าเป็นวันแห่งความปลาบปลื้มปีติของดร.ส.สมบัติ มีสุนทร ผู้อำนวยการฯ และครูอีก 200-300 ท่าน ก็คงจะไม่ผิด เห็นได้จากท่านผู้อำนวยการฯ ที่เดินปาดเหงื่อไปยิ้มไปตลอดงาน
เสร็จจากพิธีการต่างๆ แล้ว คราวนี้ก็ถึงเวลาของเด็กนักเรียนชั้น ม.1-ม.6 ที่จะได้สนุกสนานเสียทีหลังจากที่นั่งชะเง้อคอรอมาตั้งแต่เช้า
นั่นคือ การแสดงคอนเสิร์ตของ “ปู-พงษ์สิทธิ์ คำภีร์” ที่โกเด๊ะได้ (จ้าง) นำมาสร้างสีสันให้กับงาน ซึ่งก็ทำให้ผมถึงกับอึ้งปนประหลาดใจ..
เพราะไม่ว่าคุณปูจะร้องเพลงอะไร เด็กๆ ลูกๆ หลานๆ ต่างก็ร้องคลอเสียงกึกก้องลั่นได้ทุกเพลงไป!
ยิ่งได้เห็นป้ายที่เด็กหญิงคนหนึ่งยกขึ้นชู “มาฟังแทนพ่อค่ะ” ก็อดจะยิ้มไม่ได้ กระซิบถามคุณปูหลังลงจากเวทีรู้สึกยังไงกับป้ายนั้น?
นักร้องเพื่อชีวิตคนดังยิ้มกว้าง.. “ดีใจ มีความสุขมากที่เราสามารถต่อติดกับเด็กๆ ได้ ตอนแรกก็เกร็งๆ ไม่รู้จะร้อง-เล่นเพลงแนวไหนถึงจะดึงดูดใจพวกเขาได้ แต่พอเพลงสองเพลงผ่านก็จับทางได้..
เป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ ที่ผมร้องเล่นดนตรีอยู่ต่อหน้าเด็กๆ กว่า 2 พันคนด้วยความสนุกทั้งนักร้องทั้งคนดูเกือบจะชั่วโมงครึ่ง”
ครับ..เห็นหนูๆ เด็กนักเรียนมีความสุขก็พลอยให้รู้สึกอิ่มเอิบใจไปด้วย เหมือนเช่นที่รู้สึกดีใจกับชาวจ.นครศรีธรรมราช ที่เวลานี้หันมองไปทางไหนก็มีแต่รอยยิ้มของผู้คน
จะไม่ให้สุขขี-สุขใจได้อย่างไร ในเมื่อแต่ละวันผู้คนจากทั่วสารทิศทุกภาคต่างหลั่งไหลเดินทางไปเที่ยว ไปกิน ไปนอนกันคึกคัก แออัดซะขนานนั้น!
ไม่ต้องพึ่งทัวร์นอก คนเมืองคอนก็กินอิ่มนอนหลับ สบายใจ หายหวังเหวิด นั่นเพราะบารมี..
“ไอ้ไข่” แท้ๆ!
