สันต์ สะตอแมน
มีใครเหมือนผมบ้างมั้ย?
อยู่ๆ ก็เกิดอาการเบื่อหน่ายเรื่องราวต่างๆ รู้สึกว่ามีแต่เรื่องที่ไม่น่าอภิรมย์ยินดีเอาเสียเลย ไม่ว่าเรื่องในบ้านในเมืองเราเอง หรือเรื่องของต่างด้าวต่างแดนที่เป็นข่าวเป็นคราว
ซึ่งพอรู้สึกก็ทำให้พานระแวง ท่าตัวเองจะโดนโรคซึมเศร้าเล่นงานเข้าให้แล้วละมั้ง แม้จะมั่นอกมั่นใจว่า ไม่น่ะ แต่ลึกๆ ก็หวั่นอยู่เหมือนกัน
ฟังจากที่ได้ยินมา เขาว่าสมัยนี้คนไทยเป็นโรคซึมเศร้ากันเยอะ โรคนี้บทมันจะเป็น ก็มาแบบเงียบๆ กว่ารู้ตัวก็ถึงมือหมอซะแล้ว!
ผมก็เลยตัดสินใจ ตัดไฟเสียแต่ต้นลมซะตอนที่ยังรู้ตัว ด้วยการ (พยายาม) แบนทุกเรื่องที่เข้าข่ายเป็นมลภาวะทางอารมณ์ หรือมีพิษต่อสุขภาพจิต
เช่น เรื่องเสพติดการแก้รัฐธรรมนูญของนักการเมืองไทย แต่ “สันดาน” ที่ควรจะแก้ กลับเฉยซะงั้น!
เสาร์-อาทิตย์ที่ผ่านมา ผมนอนดูยูทูบ นอกจากดูหนังเก่ายุคมิตร ชัยบัญชา สมบัติ เมทะนี ที่โปรดปรานแล้ว ก็มีรายการนู่นนี่ที่ไม่หนักหัว-หนักสมอง
อย่างรายการ “WabisabiTV @ sugoib_japan” ที่มีหนุ่มใหญ่ชาวญี่ปุ่นชื่อ “ฮิโรคาซุ ซาโนะ” ชาวเมืองโยโกฮามา จังหวัดคานางาวะ ซึ่งมาอยู่ไทยตั้งแต่อายุ-วัย 26
กระทั่งได้เป็นดาราหนังไทยหลายเรื่อง รวมทั้งดาราละครโทรทัศน์ ตลอดจนเป็นพิธีกรรายการโทรทัศน์อยู่หลายช่อง รวมทั้งช่อง WabisabiTV ในปัจจุบัน
ที่จริงก็คือรายการ “สุโก้ยเจแปน” น่ะแหละ แต่เสนอทางช่องยูทูบ และตอนที่ผมดูเป็นตอนที่มีชื่อย้าวยาวว่า “บามหมึก หนึ่งเดียวในไทยทำคนญี่ปุ่นอึ้ง อเมซิ่งไทยแลนด์”
คุณฮิโระกับทีมงานของเขาได้พาเที่ยวชมทะเลชุมพร และเหตุผลที่ผมตั้งใจดูคือมีสิ่งที่ผมอยากรู้อยู่ในชื่อตอน ลำพังถ้าชื่อว่า เที่ยวทะเลชุมพร ผมคงไม่ถ่างตาดูหรอก!
แต่เพราะ “บามหมึก” คำเดียว ผมถึงกับต้องถาม AI ก่อนจะรู้ว่า มันคือวิธีการจับปลาหมึกแบบโบราณ ที่มีอยู่ที่อ่าวคราม จังหวัดชุมพร
AI อธิบายอย่างละเอียดซึ่งผมสรุปว่า คือการยกยอตามบึงหนองคลองน้ำจืดนั่นเอง แต่ก็ทำให้อยากจะรู้ว่า กรรมวิธีจะเหมือนกันกับบามหมึกมั้ย แล้วกับการไดหมึกจะต่างกันยังไง?
ได้ดูในวิดีโอที่คุณฮิโระลงทุนผลิตออกมาให้ชมกันฟรีๆ ในช่องยูทูบแล้ว ก็ได้รู้ถึงความเหมือนและความแตกของวิธีการจับหมึกที่เรียกว่า “บามหมึก” และ “ไดหมึก” แจ่มแจ้งเลย!
นอนดู “บามหมึก หนึ่งเดียวในไทย…” ไม่เพียงแค่ได้เห็นการบามหมึกของชาวประมงแห่งอ่าวคราม จังหวัดชุมพรเท่านั้น มีเรื่องได้รู้ได้เห็นตื่นตาตื่นใจตลอด
นับตั้งแต่การเดินไปยังอ่าวครามนั่นเลย เรื่องว่าพาไปเที่ยวทะเล แต่ไหงพา (เรา) เข้ารกเข้าพงเข้าดง ขึ้นเขา ผ่านผาสูงชันซะแบบตื่นเต้นทำให้ไม่น่าเบื่อ
กระทั่งไปถึงอ่าวครามก็แปลกตากับ “มินชูกุ” เป็นคำญี่ปุ่นเรียกน่ะ หมายถึงที่พักแบบ “โฮมสเตย์” ได้เห็นวิถีชีวิตแบบพออยู่พอกินและความเอื้ออารีของชาวอ่าวครามที่มีต่อผู้มาเยือน
ผมรู้สึกประทับใจตอนที่ชาวบ้านหิ้ว “ปลาบาร์ราคูดา” ลำตัวยาวสองฟุตให้คุณฮิโระแบบไม่คิดเงิน จนเขาตกใจ-อุทาน.. “ที่ญี่ปุ่นปลานี้ราคามันแพงมากนะครับ”
“ทะเลที่นี่เยอะแยะ ราคาตัวละไม่กี่บาท” ชาวบ้านยิ้มบอก ด้วยความเกรงใจ คุณฮิโระก็เลยรับไว้ ไม่รู้ป่านนี้จะกินหมดรึยัง?
ผมลองค้นหาข้อมูล จึงได้รู้ “บาร์ราคูดา” เป็นชื่อที่ฝรั่งเรียก ส่วนไทยเราเรียก “ปลาสากใหญ่” ปลาวงศ์นี้ทั้งโลกมีทั้งสิ้น 26 สายพันธุ์ และที่สำคัญไม่ใช่มีเฉพาะในทะเล
แต่มีทั้งปลาสากน้ำจืดด้วยเช่นกัน ไม่มีในแหล่งน้ำไทย แต่พบในแหล่งน้ำป่าภูเขาของลาวและในเขตยูนนานของจีน ชาวลาวเรียกว่า ปลากินลิง
ปลาสากน้ำเค็ม จัดให้เป็นฟอสซิลปลาดึกดำบรรพ์ที่ยังมีชีวิต เพราะเป็นสัตว์ที่กำเนิดมายาวนานถึง 50 ล้านปี เป็นปลานักล่า
โดยเฉพาะปลาสากใหญ่มีฟันแหลมคม และว่องไวในการโจมตีเหยื่อ นักดำน้ำต้องคอยระวังพวกมันในขณะดำน้ำ
นักตกปลาก็นิยมไปตกเอามาทำปลาดิบรับประทานกัน โดยไม่สนใจคำเตือน ว่าปลาสากเนื้อของมันมีพิษ ทำให้ถึงตายได้ เหมือนปลาปักเป้าทะเล
ปลาสาก เป็นปลากระดูกแข็ง รูปร่างของมันเป็นลำยาวตรงเหมือนสาก มีหลายขนาดตามชนิดพันธุ์ ที่ทั้งใหญ่ทั้งยาว สามารถพบพวกมันได้ทั้งเป็นกลุ่มและทั้งท่องไปโดยลำพัง!
เนี่ย..เห็นไหม พอได้แบนทุกเรื่องที่เข้าข่ายเป็นมลภาวะทางอารมณ์ หรือมีพิษต่อสุขภาพจิต ทำให้ผมมีความรู้ในเรื่องดีๆ ที่มีความสุข-สบายใจ ผ่อนคลายขึ้นมาทันที
ก็อยากให้ได้ลองห่างข่าวการเมืองที่ทำร้ายสุขภาพจิตเสียบ้าง สมองอาจจะโล่งโปร่งขึ้นมาบ้างก็ได้!
เออ..ทนายอั๋น ชงเพื่อไทยล่า 50 ชื่อ ยื่นสอบจริยธรรม “อนุทิน” แล้วนะ!.
