ผสมโรง
สันต์ สะตอแมน
สู่สุคติครับ..น้าค่อม!
ก็..ไม่รู้จะพูดจะกล่าวอะไรให้มากไปกว่านี้ เพราะตั้งแต่เช้ามา เปิดเฟซฯ ก็มีคำอำลา-อาลัยกับการจากไปของ “น้าค่อม ชวนชื่น” ในหมู่เพื่อนพ้องน้องพี่ให้เห็น-ให้อ่านด้วยความเศร้าสลดใจ
และสื่อทุกสำนัก ไม่ว่าจะสื่อหลัก สื่อโซเชี่ยล ก็ได้รายงานข่าว ลงประวัติกันพรึบพรับพร้อมเพรียงสมกับความเป็น “ศิลปินตลกขวัญใจมหาชน”!
เห็นแล้วก็ทำให้รู้สึกเป็นปลื้มไปกับครอบครัวลูก-เมีย ที่คุณพ่อ-สามี เป็นที่รักที่ศรัทธาของประชาชน และขอแสดงความเสียใจเอาไว้ณตรงนี้ด้วย!
นี่..กำลังนั่งคิดๆจะคุยอะไรดี ก็พอดีเพื่อนรักจาก “บางนรา” (จ.นราธิวาส) ที่มักจะเลือก-ส่งข้อความที่เป็นสาระไปให้อ่านอยู่เป็นประจำทุกวัน และวันนี้ก็เช่นกัน..
เปิดอ่าน เห็นว่าเข้ากับบรรยากาศกับข่าวการจากไปของ “น้าค่อม” พอดี ก็เลยขออนุญาตคนเขียนคัดลอกมาให้ท่านผู้อ่านได้ทัศนาร่วมกัน เชิญ..
ตลอดชีวิตของคนเรามีสิ่งที่ต้องทำให้ดีที่สุดสองเรื่อง
ข้อหนึ่ง อบรมเลี้ยงดูบุตรหลานไม่ให้เป็นภาระสังคม ข้อสอง ดูแลตัวเองให้ดี อย่าเป็นภาระบุตรหลาน
ผ่านไปอีกไม่กี่ปี พวกเราล้วนต้องจากไป หากจะพูดถึงโลกนี้ พวกเราล้วนไม่มีความหมาย เราต่อสู้ดิ้นรนมาทั้งชีวิต เอาอะไรไปไม่ได้ เรายึดมั่นมาทั้งชีวิต ล้วนไม่อาจนำติดตัวไป.
เกิดมาชาตินี้ ไม่ว่ายากดีมีจน ล้วนต้องเดินมาจนถึง สุดท้าย… เมื่อตายจากไป หันกลับมามอง ตลอดชีวิตของเราล้วนเป็นความว่างเปล่า
ดังนั้น นับแต่บัดนี้ เราต้องตั้งใจใช้ชีวิต มีความสุขกายสบายใจในทุกวัน เจริญรุ่งเรืองเท่าไหร่ชั่วพริบตาเดียว ต่างล้วนจากไปหาประโยชน์ไม่ได้
จงทำดีต่อทุกๆ คน
ชีวิตหนึ่งสั้นนัก คนเคยสัญญากันไว้ว่าจะอยู่ร่วมกันตลอดไป แต่เมื่อวันเวลาผ่านไปเหลือเป็นเพียงอดีต
สัญญากันไว้ว่าจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป เดี๋ยวเดียวกลับกลายเป็นคนแปลกหน้าที่คุ้นเคย
บางคนนัดกันไว้ว่าพรุ่งนี้พบกัน แต่พอตื่นขึ้นมาพบว่าอยู่กันคนละโลก
ดังนั้นเมื่อเรายังมีชีวิตอยู่ อย่าพลาดโอกาสในการที่จะได้พบปะกับคนรัก
เพื่อนที่ร่วมสู้กันมา เพื่อนนักเรียน หรือเพื่อนร่วมงาน รักกันเมื่อยังมีโอกาส โอบกอดกันเมื่อยังทำได้
อย่าปล่อยมือที่จูงกันมา ไปเที่ยวเล่นเมื่อยังสามารถ อยากกินอะไรกิน ดูแลเอาใจใส่คนรอบกาย อย่าโกรธกันอย่างง่ายๆโดยไม่มีเหตุผล
ความเข้าใจกันคือความสัมพันธ์ที่ดีที่สุด อย่าปล่อยให้ชีวิตเต็มไปด้วยข้อสงสัย อย่าละเลยกับคนที่คุณรัก
ไม่มีคนที่โง่ที่สุด มีแต่คนที่แกล้งโง่เพื่อคุณ ให้อภัยคุณ เพราะไม่ต้องการเสียคุณไป
ความซื่อสัตย์จึงอยู่ด้วยกันยาวนาน รู้จักทะนุถนอมจึงสมควรที่จะได้รับ
เมื่อได้ประโยชน์จงอย่าลืมที่จะเปิดโอกาสให้ผู้อื่น เมื่อมีเหตุผล อย่าลืมที่จะให้อภัยคนอื่น
เมื่อเก่งกว่าอย่าหัวเราะเยาะคนอื่น เก่งเกินไปมีแต่คนรังเกียจ จู้จี้จุกจิกเกินไปมีแต่คนรำคาญ เย่อหยิ่งเกินไปมีแต่คนหลีกหนี
เราเกิดมาในโลกนี้ล้วนแต่ว่างเปล่า ทำไมจึงต้องหมกมุ่นกับทุกสิ่งทุกเรื่อง ไม่อาจปล่อยวาง
พูดมากไปทำร้ายคนอื่น เคียดแค้นเกินไปทำร้ายจิตใจ ไม่ทำร้ายผู้อื่นไม่ทำร้ายจิตใจ นั่นคือ การปล่อยวาง
(CrTakatan sattanakho)
ครับ..ขอ “ปล่อยวาง” สักวันนะ!
