สันต์ สะตอแมน
หนี้จำนำข้าวมีอยู่จริง!
นี่..นักวิชาการ(บางคน)ยอมรับ แต่ก็ไม่วายอุตส่าห์แก้ตัว-เถียงแทนให้ “คนโกง” แบบหน้าชื่นตาบาน ประหนึ่ง “มึงก็กู้- มึงก็โกง” ซ้ำยังสะเออะบอก..
“เราไม่อาจยอมรับ “รัฐบาลที่ไม่บอกความจริงให้ครบถ้วนได้อีกต่อไป” มิฉะนั้น ประเทศจะป่วยยิ่งกว่านี้”
ขอโทษนะ..แล้วตอนที่เขาโกงรับจำนำข้าวทุกเมล็ด จนชาวนาฆ่าตัวตายเป็นสิบๆ ศพ ไม่ทราบนักวิชาการผู้นี้ไปอยู่ไหนมา หรือมัวแต่ก้มหน้า-ก้มตาศึกษาตำราอยู่รึไง..หือ?
ทำไมถึงไม่ออกมาทักท้วง-ต่อต้านการกู้หนี้มาแบ่งกันกิน-ช่วยกันโกงล่ะ และถามหน่อย..สายตาตอนนั้นมองว่ารัฐบาล “ได้บอกความจริงครบถ้วน” สมบูรณ์ดีแล้ว กระนั้นหรือถึงได้ยอมรับได้?
ไม่ต้องตอบหรอก เพราะผมกำลังจะบอกต่อ..ก็ไม่เพราะ “รัฐบาลที่ไม่บอกความจริงให้ครบถ้วน” กระทั่งแอบลักหลับออกกฎหมายนิรโทษกรรมตอนใกล้รุ่งนั่นดอกรึ..
ประเทศชาติถึงได้ “ป่วย” คาราคาซัง จนต้องกู้หนี้-ยืมสินมารักษากันอยู่ในขณะนี้!
คนหนึ่งกู้มาโกง อีกคนกู้มาเพื่อแก้ปัญหา พัฒนาบ้านเมืองให้เจริญรุ่งเรือง..ไม่ต้องเรียนระดับดอกเตอร์ แค่เด็กประถมโรงเรียนวัดก็รู้ ควรจะเชิดชูยกย่องใคร?
ครับ..วันสองวันมานี้ได้ยินนักการเมืองหญิงท่านหนึ่งอภิปรายเรื่องงง-เรื่องงบต.ช.ด. หรือชื่อเต็ม “ตำรวจตระเวนชายแดน” ในสภา จนมีการวิพากษ์วิจารณ์กันไปหลายมุมมอง
ผมเองไม่อยากข้องแวะด้วย เพราะพูดก็พูด..เบื่อ-รำคาญ “เตี้ยหลังม็อบ” เต็มกลืนแล้วบ่นไป พูดไปก็แค่นั้น คอยดูอยู่เพียงว่า..
เลือกตั้งคราวหน้า จะได้เป็น “ผู้แทน” ชาวจ.นครปฐมอีกหรือไม่เท่านั้น!
แต่..ที่นำมาคุยก็ด้วยฟังเสียงวิจารณ์แล้วทำให้นึกถึงเพลง “ต.ช.ด.ขอร้อง” ของคุณเพชร โพธาราม ขึ้นมาตามประสาคนชอบเพลงลูกทุ่งเป็นชีวิตจิตใจ..
“ต.ช.ด. ย่อมาจากตำรวจชายแดน น้องเอ๋ยลำบากเหลือแสน มาอยู่ชายแดนที่ไกลแสนไกล
มาป้องกันเขตรักษาประเทศแดนไทย นอนกับดินนอนกินกับทราย ลำบากเพียงไหนพี่จะทน”
แน่ะ..เอาเสียหน่อย เพลงนี้ครูไวพจน์ เพชรสุพรรณ ร่วมแต่งกับ “ครูทองใบ รุ่งเรือง” ในปีพ.ศ.2514 และก็เป็นหนึ่งเพลงลูกทุ่งที่ได้รับรางวัลเกียรติยศตามประกาศคณะกรรมการวัฒนธรรมแห่งชาติ..
จากงาน “กึ่งศตวรรษเพลงลูกทุ่งไทย” และยังได้รับเลือกให้ร่วมเป็นหนึ่ง “สุดยอดเพลงไทย ในแผ่นดินรัชกาลที่ 9”อีกด้วย!
ซึ่งไม่ว่ายุคสมัยจะเปลี่ยนไปอย่างไร สภาพต.ช.ด.ที่นอนกับดินกินกับทรายตามชายแดนที่ไกลแสนไกลก็ยังคงมีอยู่เหมือนเดิม..
และคนที่เคยเห็น-เคยสัมผัส ย่อมจะเข้าใจ-เห็นใจ และคอยเป็นกำลังใจให้ต.ช.ด.ตลอดมา!
อย่างผม ยังจำได้ว่าเมื่อประมาณสัก 30กว่าปีก่อน เคยได้ติดสอยห้อยตามครูสุเทพ วงศ์กำแหง และคณะนักร้องลูกกรุงร่วม 20 ท่าน ตระเวนไป “กล่อมขวัญ” ทหาร-ตำรวจชายแดน อยู่บ้าง
ต้องเรียนตามตรงล่ะว่า..พวกเขาทนนอนกับดินกินกับทราย ลำบากจริงๆ!
และคิดว่าน่าจะไม่มีต.ช.ด.คนไหนหรอกที่จะเรียกร้อง วิงวอนเหมือนอย่างกับเพลงท่อน…. “หากทางการ ไม่เรียกตัวพี่กลับ มีเสียมสักหอบ มีจอบสักหาบ จะถางให้ราบ หมดดอย
แล้วปลูกถั่วงา อยู่กับขวัญตา เนื้อกลอย จะถางดง ป่าดอย สร้างวิมานน้อย ชายแดน”
ผมเชื่อ..ทุกคนอยากกลับบ้านกันทั้งนั้น หรือต่อให้พบรัก-หลงใหลสาวป่า-สาวดอยแค่ไหน ก็คงไม่มีใครคิดจะ “ถางดง ป่าดอย” สร้างวิมานน้อย..
ให้ถูกไล่ออกจากเครื่องแบบเป็นแน่!
